Aan de redactie van Zembla.
Ik heb gisteravond uw TV programma over letselschade bekeken.
Ik denk dat u een aantal praktijken goed in beeld hebt gebracht. Het optreden van mr. Witlox en mr. Verkruisen is velen in mijn branche een doorn in het oog. Met name de constructies die zij bedenken en de extreme vergoedingen die zij bedingen.
Ik heb mij niettemin gestoord aan het optreden van de heer mr. Beer.
Uit mijn praktijkervaring (32 jaar) als letselschadespecialist weet ik dat verzekeringsmaatschappijen de kosten van rechtsbijstand niet of niet volledig vergoeden. Daarvoor kruipen verzekeringsmaatschappijen in allerlei bochten, werpen de meest onmogelijke hindernissen op en hanteren de meest oneigenlijke argumenten.
Gemiddeld staat hier zo'n 125.000 euro aan bij verzekeraars ingediende declaraties (kosten van rechtsbijstand) open. Dat vormt een bedreiging voor de solvabiliteit van de onderneming. Vaste kosten zoals personeelskosten, pensioenen, sociale premies, huisvestingskosten, infrastructuur, verzekeringen etc. lopen maandelijks door.
Ongetwijfeld heeft het kantoor van mr. Beer ook met deze problematiek van onbetaalde declaraties te maken. Stapels dossiers waar declaratieproblemen zich voordoen. De kosten lopen niettemin door en moeten betaald worden.
Ik heb de wetenschap dat het kantoor van mr. Beer de niet door verzekeraars vergoedde declaraties bij de client neerlegt.
Verzekeraars hanteren sinds enige tijd het beleid uit te gaan van een vergoedingstarief van 175,00 euro per uur (dus los van de discussie dat men alle in rekening gebrachte uren wenst te vergoeden).
Het instituut dat de verzekeraars in Nederland adviseert op het terrein van de letselschade (PIV) laat op dit moment door een hoogleraar een onderzoek doen waarom de kosten van een letselschade-advocaat zo hoog zijn, hoger dan een medisch specialist.
Het kantoor van mr. Beer gaat uit van een uurtarief van 250,00 euro tot 300,00 euro per uur. Als het een zware zaak is of een zaak met een groot financieel belang kan het uurtarief zelfs nog hoger worden. Het verschil bestaande uit datgene wat de verzekeraar op uurbasis wil vergoeden en het uurtarief dat het kantoor van mr. Beer hanteert, wordt de client in rekening gebracht.
Overigens werken vele advocatenkantoren zo.
Het is voorstelbaar dat in deze constructie waarbij de advocaat forse openstaande declaratie presenteert de client op de gedachte komt dat hij in feite een blanco cheque voor de letseladvocaat heeft verstrekt. Linksom of rechtsom, wat de letseladvocaat vordert op basis van een (zeer) hoog uurtarief; hij krijgt zijn declaratie toch wel vergoedt, of van de verzekeraar (quod non want die betaalt dat uurtarief niet) of van de client want die heeft aan het einde van de rit een zak met schadevergoeding gekregen.
Een client van ons kantoor had eerst een gesprek met een letselschade-advocaat. Toen niet helemaal duidelijk werd of het een haalbare zaak zou worden, werd door het betreffende advocatenkantoor om een voorschot gevraagd van enkele duizenden euro's. Toen de client aangaf dat geld niet te hebben werd door het advocatenkantoor gevraagd naar de overwaarde op het huis, ofwel neem een extra hypotheek om ons te kunnen betalen. De client is zeer boos weggelopen bij dit kantoor.
Helaas krijgen we in een uitzending als gisteravond alleen maar kritiek van mr. Beer op Letselschadeburo's te horen maar niet hoe zijn eigen beroepsgroep werkt. U had naar mijn idee meer research moeten doen en meer Letselschadeburo's dienen te interviewen. Er zit kaf onder het koren, maar de indruk gisteravond in uw tv programma was dat alle Letselschadeburo's oplichters zijn en dat komt mr. Beer, die ik ken als een goed letselschade-advocaat maar ook als een persoon die beroepsmatig zich graag in de media begeeft en publicitair niet onderdoet voor mr. moskovic, niet slecht uit.
Alhoewel in de wet staat dat de kosten van rechtsbijstand door de aansprakelijke verzekeringsmaatschappij moeten worden betaald, is de praktijk toch echt anders.
Om niet de onbetaalde rekening bij de cliënt te leggen moet er dus een financiële buffer komen, anders moet uit financiële overweging de belangenbehartiging van de cliënt worden gestaakt (en daar is de verzekeringsmaatschappij niet teleurgesteld over).
Wij hanteren een tussenweg waarin ook de client zich kan vinden.
Wij leggen de client, voordat de belangenbehartiging een aanvang neemt, in een persoonlijk gesprek voor de mogelijkheid om of onze openstaande declaraties (op basis van een uurtarief van slechts 185,00 euro) te vergoeden of akkoord te gaan dat tot wij maximaal 10% van de verhaalde schadevergoeding mogen incasseren ter compensatie van niet vergoedde kosten (en daar zijn vele voorbeelden van). Wij creëren dus een soort spaarpotje om de belangenbehartiging van elke client voort te zetten, ook als er in een aantal zaken niet onze kosten betaald worden(en dus omzetverlies voor eigen rekening moeten nemen). Het percentage van maximaal 10% wordt lager wanneer de schadevergoeding hoger is, wij hanteren daarbij een gestaffeld aflopend tarief. Wij geven de cliënt op voorhand voldoende duidelijkheid en keuzemogelijkheid.
Ik heb mij voorts gestoord aan het optreden van de heer Smit van Buro Slachtofferhulp. Ik ben van mening dat Slachtofferhulp niet moet doorverwijzen naar letselschadeburo's en letselschade-advocaten. De heer Smit kent de wereld van de letselschade niet, maar doet zich wel voor als betrokken deskundige. Ik heb dan ook mijn vraagtekens geplaatst bij het destijds door Slachtofferhulp gesloten convenant met een aantal letselschadeburo's waarvan een aantal clienten inmiddels zijn overgestapt naar ons kantoor omdat zij niet content waren met de belangenbehartiging door één van de door Slachtofferhulp aangewezen
Letselschadeburo's.
Let wel: het kan ook ons kantoor overkomen dat een client kan vertrekken naar een ander Letselschadekantoor. Niet altijd is er een goede chemie tussen belangenbehartiger en client. Soms kunnen ook wij een client niet overtuigen van onze argumenten.
Slachtofferhulp is in de woorden van uw uitzending: big business, ze hebben jaarlijks 15.000 letselschadeclienten "weg te geven".
Het op initiatief door Slachtofferhulp volgend jaar in te voeren Letselschadekeurmerk is een voorbeeld van een schoenmaker die zich niet bij zijn leest houdt.
Slachtofferhulp behoort gezien haar werkzaamheden en haar door de Overheid in de maatschappij gegeven plaats geen kwalitatief oordeel te hebben over een Letselschadeburo of advocatenkantoor.
Vele deskundige collega's hebben dan ook kritiek op Slachtofferhulp, een dergelijk initiatief dient uit te gaan van de letselschadebranche zelf, er zijn volop overlegmogelijkheden en commissies, symposia tussen verzekeraars en belangenbehartigers. Dit heeft bijvoorbeeld geleid tot het Nationaal Platform Personenschade dat op het gebied van de letselschaderegeling uitstekende regelingen in het leven heeft geroepen waar zowel Verzekeraars als belangenbehartigers dankbaar zich daarbij aansluiten.
Vorig jaar is door de Universiteit van Tilburg na een zeer gedegen onderzoek een zeer uitvoerige "Gedragscode Letselschade" geïntroduceerd. Alle verzekeraars in Nederland en vele belangenbehartigers (behoudens de advocatuur, men wenst eigen gedragsregels er op na te houden), Overheid en anderen juichen deze Gedragscode Letselschade toe.
Niemand zit dan ook te wachten op een Letselschadekeurmerk van Slachtofferhulp.
Laten we in hemelsnaam niet deze branche vergiftigen met allerlei keurmerken, gedragsregels, convenanten etc. Laten instanties die terzijde betrokken zijn bij de letselschaderegeling hun plaats langs de zijlijn houden.
Immers overdaad, schaadt!
Den Haag, 12 november 2007
Johannes de Bruin
Directeur Letselschadebureau Haaglanden
www.letselschadebureauhaaglanden.nl
